Czuję się jak w szkole pisząc krótką prezentację o skamielinach. W końcu pojutrze zaczyna się miesiąc kasztanów, tornistrów i uwag w dzienniczku. Ja kończę urlop-nie-urlop i przedpremierowo celebruję nadchodzącą jesień, piekąc ciasto ze śliwkami, przegryzając Antonówki, zapalając świece i kadzidła, parząc herbatę, otulona kocem, z stopami wsuniętymi w ciepłe skarpety. Chcąc nie chcąc wakacje minęły. Za chwile odejdzie lato. Nastanie magia podrzucania kasztanów dzieciakom na Plantach, szeleszczących liści, chłodnych wieczorów. Czas na listy, zaległe filmy i książki? Tu moja wena, powiedziała: do widzenia. Dlatego wracam do opalu i chalcedonu sprzed 370 milionów lat, w ciepłych jesiennych barwach.

http://www.hiltonmcconnico.com/

Jakby to powiedział Maruda: jak ja nie cierpię się pakować. Podróżować, owszem uwielbiam. Ale całe te przygotowania do wyjazdu … Brrrr… Pranie, prasowanie, a potem jeszcze dobór odpowiednich rzeczy do klimatu, pogody i nastroju… Szkoda, że ktoś nie może tego zobić za mnie. Ja na bank czegoś zapomnę.

Lato jest świetną porą. Zwłaszcza ze względu na świeże warzywa i owoce. Jak dla mnie nie ma lepszych zakupów niż te na targu, gdzie wszystko kusi zapachem i prawdziwymi kolorami, a nie sztucznie uzyskaną barwą za pomocą światła z jarzeniówek. A że ja nie należę do warzywnowybrednych to zawsze daję się na coś skusić. Mięta, lubczyk, ogórki malosolne, pomidory, śliwki, grzyby,  jabłka… No i ostatnio groszek. Malutki, okrąglutki, w iście groszkowym kolorze. Od zeszłego roku planowałam zrobić z niego zupę krem, ale zeszłoroczne lato jakoś umknęło, a z nim młody groszek.

Dlatego dziś oprócz kurczaka ze szpinakiem, kuchnia serwuje zupę. A robi się ją prościutko. Na dwa talerze potrzebujemy:

1. litr bulionu z kury, albo warzyw,
2. dwa kubki groszku
3. kubek mleka
4. kilka lisków lubczyku
5. gałkę muszkatułową
6. pieprz cytrynowy (albo ziołowy)
7. cebulę (czosnkową, albo czerwoną)

Do bulionu wrzucamy lubczyk i groszek. Gotujemy ok 15 minut na wolnym ogniu. Dolewamy mleko, doprawiamy gałką i pieprzem. Miksujemy i wcinamy. Można serwować z grzankami lub groszkiem ptysiowym.

Jami.

Było pięknie, letnio z delikatnym chłodkiem, kiedy zabunkrowałyśmy się dziś  z Polą punkt w południe przy stoliku z widokiem na Planty i Teatr Bagatelę. Niczego nieświadome zamówiłyśmy białą kawę, herbatę mrożoną miętową i tosty. Ale już wtedy Doktor Zło przyczaił się przy stoliku. Na pierwszy ogień poszła kawa Poli. Moja towarzyszka chciała użyć cukru, uniosła do góry wieczko porcelanowej cukierniczki, a tam? Robal. Feee. Usunłęłyśmy go przy pomocy chusteczki. Moje tosty zostały doprawione czarnym włosem kucharza (lub  ściętej na chłopaka kucharki). Pewnie myślałabym, że mój, ale jakiś taki za krótki. Potem stół zaczął się kołysać, przez co kawa chlupała w filiżance jak fale na wzburzonym możu, a tosty uciekały spod noża. Jednak i tym razem pomogły chusteczki i przy ich pomocy stół został unieruchomiony. Na sam koniec w Bunkrze popsuł się komputer i był kłopot z rachunkiem, a kelnerka nie wiadomo czemu niebardzo chciała doliczyć sobie napiwek do rachunku.

No nic, południe i tak było bardzo miłe. Doktor Zło na sam koniec się poddał. Pierwszy raz od kilku dni nie uciekł mi tramwaj, a i do Poli szczęście się uśmiechnęło. Ale dlaczego to niech już pozostanie naszym słodkim, kobiecym sekretem,  bo przecież wolimy uchodzić za złote, a nie złe.