Pomysł z wyjazdem na Świąteczny Targ do Wiednia zakiełkował we mnie dawno temu. Tak dawno, że trudno mi określić kiedy. Natomiast jak dziś pamiętam pierwsze spotkanie z Wiedniem zimą. Miałam 9 albo 10 lat. U nas w sklepach nic nie było, a tam wszystko pachniało, błyszczało się dźwięczało. Było pięknie. W Swarovskim na malutkich, szklanych tacach, obracały się skrzące jeżyki. I ten obraz wracał przy okazji każdych Świąt Bożego Narodzenia.

W tym roku, tak się złożyło, że którejś nocy nie mogłam spać. Wstałam. Była trzecia. Pomyślałam – Wiedeń. Otwarłam komputer, sprawdziłam połączenia, ceny, noclegi… Długo nie musiałam się namawiać. Jakieś trzy tygodnie później siedziałam w polskim busie, z małym plecakiem i pytaniem, co ja będę robić w Wiedniu o 4:30 rano.

Odpowiedź znalazła się sama dość szybko po przyjeździe. Jak już weszłam do metra, to tylko raz spróbowałam je opuścić. Ale spacer ulicami przy Katedrze Świętego Stefana o tej porze nie należał do przyjemnych. Śpiewanie “OOOoo Sztefen” w duszy nie pomagało. W metrze natomiast było ciepło, cicho i jakoś tak bezpiecznie. Nieswojo było tylko stacji Prater, pełnej martwych dusz, zalegających na kartonach.

O szóstej wyszłam z metra, gdzieś w okolicach Museum Quartier i poszlam przed siebie. I tak łaziłam dwa dni. W przerwach jedząc miejskie przysmaki, zapijając je gorącym punszem i grzanym winem.

A wyglądało to tak…